Próbka odniesienia typu 2 jest samodzielnym wskaźnikiem, który nie wymaga zewnętrznego pola wzbudzającego. Próbka składa się z 2 żelaznych płytek, oddzielonych cienką (15 µm) folią aluminiową, symulującą defekt. Magnesy stałe umieszczone na końcach próbek magnesują płytki, powodując akumulację cząsteczek magnetycznych nad wadami, tworząc linie wskazań. Jakość zawiesiny lub suchego proszku określa się na podstawie zsumowanej długości linii wskazań.